Dag 2: Lille - Houthalen

• Lille – Houthalen, 106 kilometer. 
• icoonfietsroute: Kempenroute
• Logies: Hotel de Boskar in Houthalen.

De volgende morgen begint ook met een plons, maar dit keer ongewenst. Een straffe herfstbui is verdwaald in de Kempense hoogzomer. We fietsen vandaag onze langste etappe: 108 kilometer, richting Houthalen, Onder meer door de Vallei van de kleine Nete. Aan het kanaal Bochelt-Herentals nemen we een vroege lunch op een pannenkoeken-boot, de aanlegsteiger kraakt onder mijn voeten als ik enter. Achter de boot is de Sas 4-toren Dessel, met uitzicht op de streek en uitzicht op de eerste terrils; bergen die kunstmatig zijn gevormd met puin en steen die uit de inmiddels gesloten mijnen zijn gehaald. Over een jaagpad volgen we kilometerslang lang het kanaal, Engels gras bloeit in de velden. We draaien ter hoogte van National Park Bosland, een aaneengesloten gebied van heide, vennen en gemengde bossen op. Daar vinden we ook de attractie Fietsen door de bomen. Over een brug belanden we in zevenhonderd meter via een dubbele cirkel tussen de boomtoppen. Een fraaie constructie, waar veel mensen een paar kilometer voor om blijken te willen rijden. Nog indrukwekkender dan dit pareltje van architectuur midden in het bos, is de Duitse begraafplaats even verder, waar we stilvallen omdat er tienduizenden witte kruizen zijn, een zee aan oorlogsleed, uitgestald in een prachtig, strak onderhouden park.

Het tweede deel van onze fietstocht brengt ons naar de mijnstreek, met de mijn-terrils van Beringen en Zolder. Domein De Schacht herinnert aan de sluiting van de mijn in dit deel van België, in 1992. Die mijnschacht, of mijnbok genoemd, maakt enorme indruk; een machtige, metalen constructie, hoog als een toren. Morgen staat er ook veel mijngeschiedenis op het programma, dan rijden we het mijngebied rondom Genk binnen, waar mijn Poolse opa jarenlang onder de grond heeft gewerkt. Maar eerst wacht de Boskar in Houthalen, het enige hotel waar we deze week logeren. We eten er een Kempens diner. Steppegras. Zeer dunne frietjes die als een terril opgestapeld op mijn bord liggen, met daaronder een stuk filet pur en een specifieke saus van paprika en ui, gepatenteerd door een oudere mysterieuze heer. Mijn steppegras wordt gemaakt door chef Antonio, een Spanjaard, die na afloop een praatje aanknoopt. Hij is zijn vriendin naar hier gevolgd, mist de zeevruchten van thuis en de keuken van Galicië. ‘Maar ik heb wel geleerd hoe ik steppegras maak,’ zegt hij met een glimlach.