Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant?
Ik besluit het afscheid van mijn trouwste luitenant van zo kort mogelijke duur te maken en zet gezwind op mijn eentje het laatste deel van de tocht verder. Eerst passeer ik de dodengang aan de IJzer, het laatste bewaarde stuk van het Belgische front, en duik de daarna de West-Vlaamse polders in. Ondanks de tegenwind is het hier zalig fietsen. Via de Frontzate – de voormalige spoorlijn waar de Duitse opmars in 1914 tot stilstand werd gebracht en vandaag omgevormd tot fietspad – fiets ik via een groene as richting Nieuwpoort. Onderweg tref ik nog tal van oorlogsrelicten die zich perfect lenen tot een fotostop. Deze groene as leid me tot in Nieuwpoort, het officiële eind- of startpunt – afhankelijk van je gekozen rijrichting – van de Frontroute 14-18.
Gezien we in Oostende de trein terug naar huis willen nemen, fiets ik nog even verder via de Kustroute. Hier is het gemakkelijk fietsen: vlak en rechtdoor langs de Belgische kustlijn. Het durft er wel eens erg druk te zijn, dus je maakt je best op tijd kenbaar voor de vele andere ‘dijkgebruikers’. We komen er heelhuids doorheen. 😊 In Oostende zie ik Katrien me al in de verte opwachten. Het heeft iets uit een romantische film, de soldaat die terug in de armen van zijn geliefde valt.
Voor ons is het een blij weerzien. We prijzen ons gelukkig dat we elkaar terug in de armen kunnen nemen. Voor de vele dapperen die streden voor onze veilige toekomst, is dat jammer genoeg niet niet het geval geweest. Bijna 10 miljoen soldaten lieten het leven in WO I, Lest we forget.
